معنای زندگی

در اولین سمت آموزشی خود, پس از فراغت از تحصیل, تدریس درسی را تحت عنوان سفلسفه اخلاق و معنای زندگیز به عهده من گذاشتند. در آن زمان دارای مدرک لیسانس فلسفه به عنوان یک رشته اصلی و جامعه شناسی به عنوان یک رشته فرعی, و فارغ التحصیل یک دوره سه ساله در الهیات و دارنده مدرک فوق لیسانس در فلسفه و ادبیات و فوق لیسانس دیگر و دکتری در فلسفه بودم و تا آن زمان در هیچ یک از مطالعات فلسفی خود با مسئله معنای زندگی مواجه نشده بودم. در حقیقت, مواجهه با نظریه معنای زندگی مرا به این فکر انداخت که در گفت وگوی درباره معنای زندگی اشتباهی مقولی1 وجود دارد, چرا که [در آن زمان] به نظر من, زندگی جز علامت یا نشان وضع و حال هیچ معنایی نمی توانست داشته باشد. من هیچ مشکلی با جزء نخست عنوان درسی خود ,یعنی سفلسفه اخلاقز و همان چیزی که این درس به آن ارجاع و تحویل می شد, نداشتم و در طول سال های متمادی مبانی و اصول بحث درباره معنای زندگی را پایه ریزی کرده و در واقع, در زمینه های مختلف درباره آن به بحث پرداخته بودم, اما هیچ گاه آن را به عنوان موضوع اصلی, محور بحث های خود قرار نداده بودم و اکنون بعد از داشتن بیش از پنجاه سال سابقه تدریس, سخنرانی و نویسندگی درباره موضوعات فلسفی می خواهم در مقاله حاضر توجه خود را مستقیماً به معنای زندگی به عنوان یک موضوع مهم در فلسفه معطوف کنم.